 Strona główna
|
Sobibór Na terenie przeznaczonym na obóz stały już sprzed wojny trzy budynki dawny budynek poczty naprzeciw rozładunkowego peronu kolejowego zamieniony później na willę komendanta; leśniczówka zamieniona na budynek administracyjny oraz stojąca na uboczu maleńka kapliczka o powierzchni około 15 metrów kwadratowych, używana później do natychmiastowych egzekucji niedołężnych Żydów zwalniających pochód ofiar na śmierć. W czerwcu 1943 r. teren otaczający Sobibór został zaminowany na szerokości 15 metrów od ogrodzenia. Pole minowe miało chronić obóz przed ewentualnymi atakami partyzantów oraz zapobiegać ucieczkom. Do pojedynczego, zawieszonego nad ziemią drutu przymocowane były znaki ostrzegawcze z niemieckimi napisami "Achtung Minen!". Zabezpieczenie obozu było sprawą najwyższej wagi. W Sobiborze oznaczało to niezależny generator prądu, system oświetleniowy wewnątrz i wokół obozu, ogrodzenie z potrójnych płotów z drutu kolczastego, rów wypełniony wodą i liczne wieże strażnicze. Wieże strażnicze zostały zbudowane blisko siebie: trzy na stronie południowej wzdłuż torów kolejowych, trzy przed obozem i pięć rozrzuconych na zachodnim i północnym obwodzie obozu. Zmiana warty odbywała się co 4 godziny. Jedyne wejście na teren obozu znajdowało się w prawym rogu frontowego ogrodzenia i składało się z dwóch bram: bramy głównej, otwierającej się na centralną drogę w obozie i znajdującej się po jej prawej stronie bramy mniejszej, otwierającej się na boczny tor prowadzący ze stacji kolejowej Sobibór (znajdującej się na zewnątrz obozu). Nad główną bramą obozu umieszczony był drewniany szyld ze słowami wypisanymi gotykiem "SS Sonderkommando".
Komendantem Sobiboru był SS-Obersturmführer Franz Stangl, swoją funkcje zaczął pełnić od 28 kwietnia 1942 r.
Wnętrze obozu było podzielone na część garnizonową i cztery główne sektory wewnętrzne, zwane przez administrację i więźniów - Lager I, II, III, IV. Lagry były odizolowane od siebie ogrodzeniami z drutu kolczastego, co czyniło je więzieniami w więzieniu. Tym czterem obozom przydzielono różne funkcje, które odpowiednio ze sobą zestrojone sprawiały, że obóz funkcjonował. Teren garnizonu obejmowały bramy wejściowe. Willa komendanta Schwalbennesta ("Jaskółcze Gniazdo") stała naprzeciw peronu, z jej lewej strony stała wartownia a z prawej zbrojownia. Nieco dalej willa esesmanów, nazwana "Radosną Pchełką", oraz dodatkowe kwatery esesmanów, garaż, stołówka i inne budynki. Baraki strażników ukraińskich stały w środkowej w północnej części terenu garnizonowego.
Załoga niemiecka, z doświadczeniem zdobytym przy realizacji programu
eutanazji w Niemczech, składała się z dwóch oficerów i około trzydziestu
podoficerów, z czego połowa była ciągle na rotacyjnych urlopach. Dodatkowo
hitlerowcy zatrudniali w obozie około 120 strażników ukraińskich.
|
bóz w Sobiborze usytuowany był na mało zaludnionych terenach wschodniej
części okupowanej Polski, 3,5 km od rzeki Bug. Stał w bagnistym lesie, w
pobliżu wsi Sobibór pomiędzy Włodawą i Chełmem. Z małej stacji w Sobiborze
odchodził boczny tor prowadzący prosto do obozu. Początkowo obóz zajmował
obszar o powierzchni 12 hektarów, potem rozrósł się do 60. Teren obozy miał
kształt nieregularny (600 na 400 metrów) i był otoczony ogrodzeniem trzech
płotów z drutów kolczastych, wysokich na 3 metry. Korytarz dla patrolujących
strażników prowadził pomiędzy pierwszym ogrodzeniem zewnętrznym a dwoma
wewnętrznymi. Dodatkowo dla ochrony przed niepożądanymi obserwatorami,
ogrodzenie zewnętrzne było gęsto oplecione młodymi gałęziami.
|
|