 Strona główna
|
Pierwsi więźniowie obozu KL Stutthof zostali zatrudnieni przy budowie pomieszczeń dla więźniów, budynków administracji obozowej, kuchni, łaźni oraz warsztatów. Od 2.09.1939 do połowy roku 1940 wznieśli oni 10 baraków w pierwszej części tzw. Starego Obozu. Na przełomie lat 1940 i 1941 wybudowana została wartownia SS oraz budynek komendantury. W czasie wizyty Reichsfuhrera SS Heinricha Himmlera, 23.11.1941 r., zapadła decyzja o przyjęciu obozu Stutthof przez Inspektorat Obozów Koncentracyjnych w Oranienburgu, co definitywnie nastąpiło 7.01.1942 roku. W tym samym czasie przystąpiono do rozbudowy obozu, z myślą o umieszczeniu w nim ok. 20000 jeńców radzieckich. Obok 20 nowo wybudowanych baraków mieszkalnych, znajdowało się 10 przeznaczonych na warsztaty firmy DAW, która korzystała z pracy więźniów (tzw. Nowy Obóz). W lecie 1942 roku do KL Stutthof przywieziony został pierwszy piec krematoryjny, który umieszczono we wschodniej części Starego Obozu. Kolejne dwa piece, tym razem murowane wykonała firma Kori z Berlina na przełomie lat 1942 i 1943. Komora gazowa wybudowana została w lecie 1943 roku i początkowo służyła do dezynfekcji ubrań dla więźniów. Od połowy roku 1944 służyła do masowego mordowania zarówno więźniów obozu jak również świeżo przybyłych transportów, kierowanych do KL Stutthof. W połowie 1944 r. KL Stutthof został włączony do planu Ostatecznego Rozwiązania Kwestii Żydowskiej. W obozie znajdowało się wówczas ok. 49000 Żydów, których jednak zaczęto wysyłać do obozów na zachodzie, co spowodowane było zbliżającym się frontem rosyjskim. Pozostali Żydzi: mężczyźni kobiety i dzieci, mordowani byli przede wszystkim w komorze gazowej a zwłoki ich palone w krematorium. Choć zbrodnicze, hitlerowskie plany wyniszczenia ludności okupowanych krajów dotyczyły w pierwszej kolejności osób pochodzenia żydowskiego w KL Stutthof ginęli obywatele 25 krajów, 25 narodowości: Polacy, Rosjanie, Ukraińcy, Białorusini, Litwini, Łotysze, Estończycy, Czesi, Słowacy, Finowie, Norwegowie, Francuzi, Duńczycy, Holendrzy, Belgowie, Niemcy, Austriacy, Anglicy, Hiszpanie, Włosi, Jugosłowianie, Węgrzy, Cyganie... W momencie ewakuacji obóz obejmował powierzchnię 120 ha i był w stanie pomieścić około 57000 więźniów. KL Stutthof obok obozu macierzystego posiadał 39 mniejszych podobozów. W styczniu 1945 rozpoczęła się ewakuacja więźniów, którzy pod eskortą SS pieszo zmierzali na zachód w tzw. Marszu Śmierci. W dniach od 25 do 27 kwietnia obóz KL Stutthof opuściło 4000 więźniów. Był to ostatni transport ewakuacyjny który wyszedł z obozu. Kiedy 9.05.1945 roku wojska radzieckie wkroczyły do KL Stutthof znajdowało się w nim ponad 100 byłych więźniów oraz kilkanaście tysięcy osób cywilnych ewakuowanych z Prus Wschodnich i Pomorza. W okresie od 2.09.1939 roku do 9.05.1945 roku w KL Stutthof zarejestrowano ok. 110000 więźniów. Z tej liczby 65000 osób straciło życie. |
lany związane z założeniem obozu dla "niepożądanych elementów polskich" powstały w roku 1936, a więc już na trzy lata przed niemiecką agresją na Polskę. Od tego też czasu policja gdańska zbierała informacje o Polakach zamieszkujących obszary Wolnego Miasta Gdańsk. W pierwszych dniach wojny dane te posłużyły do masowych aresztowań i skierowania do obozów internowania, między innymi do obozu w Stutthofie, gdzie pierwszych więźniów przywieziono 2.09.1939 roku. Datę tą można przyjąć za początek istnienia przyszłego obozu koncentracyjnego w Sztutowie, który stał się zarazem pierwszym obozem koncentracyjnym w okupowanej przez Niemców Polsce. Od początku istnienia KL Stutthof realizował zadania Rzeszy mające na celu unicestwienie podbitych narodów w pierwszej zaś kolejności inteligencję i duchowieństwo a następnie Żydów zamieszkujących te państwa.
|
|