Biogramy

Thernes Anton (1892-1944) – SS-Obersturmführer. Urodzony 8.02.1892 r. w Trier, z zawodu rewident księgowości oraz kupiec. Od 1.10.1910 do 30.09.1911 r. służył w 29. pułku piechoty, a w latach 1914-1918 w 60. pułku piechoty i brał udział w I wojnie światowej, którą zakończył w stopniu porucznika rezerwy. Członek NSDAP od 1.11.1931 r. (nr partyjny 760 877) i SS (nr ewidencyjny 71 913) z przydziałem do 2. pułku SS z siedzibą dowództwa we Frankfurcie nad Menem. Do 5.11.1942 r. służył w Wehrmachcie, skąd przeniesiono go do czynnej służby w Waffen-SS z przydziałem do Urzędu A III – Zagadnienia prawne w SS-WVHA, a stamtąd do KL Lublin, gdzie pełnił funkcję zastępcy szefa wydziału IV i kierownika księgowości obozowej. Odznaczony m.in. Krzyżem Żelaznym II Klasy, Krzyżem Honorowym za Udział w Walkach na Froncie oraz Czarną Odznaką za Rany. Po wojnie został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 3.12.1944 r.

Thilo Heinz (1911-1945) - SS-Obersturmführer. Urodzony 8.10.1911 r. w Ebersfeld. Doktor medycyny. Członek SS (nr ewidencyjny 126436). Do Oświęcimia przybył 27.07.1942 r. z 3. kompanii sanitarnej w Oranienburgu. W KL Auschwitz przebywał do 9.10.1944 r., pełniąc m.in. obowiązki lekarza oddziałów SS, a także lekarza obozowego SS na odcinku kwarantanny - BIIa w Brzezince, w obozie cygańskim - na odcinku BIIe i obozie szpitalnym BIIf. Przeprowadzał tu również doświadczenia farmakologiczne nad nowymi preparatami. SS-Hauptscharführer (27.07.1942 r.), a następnie SS-Obersturmführer (22.07.1943 - 9.10.1944 r.). Zmarł 13.05.1945 r. w Hohenelbe.

Thumann Anton (1913-1946) - SS-Obersturmführer. Urodzony 31.10.1913 r. w Pfaffenhofen w Górnej Bawarii, z zawodu stolarz. Członek NSDAP od 1.05.1933 r. (nr partyjny 1 726 633) i SS od kwietnia 1932 r. (nr ewidencyjny 24 444) z przydziałem do 34. pułku (34. SS-Standarte) w Weilheim. 20.04.1933 r. wstąpił do służby zawodowej i otrzymał przydział do I oddziału SS-Totenkopf "Górna Bawaria" (I SS-Totenkopfverband "Oberbayern"), stacjonującego przy KL Dachau. W okresie między 15.02.1937 a 12.05.1940 r. należał do komendantury KL Dachau, gdzie pełnił m.in. funkcję pisarza (Kommandantur Schreiber). 27.07.1940 r. odkomenderowano go do Inspektoratu Obozów Koncentracyjnych, a stamtąd - 2.08.1940 r. - przeniesiono jako kierownika (Lagerführer) do podobozu KL Sachsenhausen "Gross-Rosen" w Rogoźnicy. Po uzyskaniu przez obóz samodzielności organizacyjnej został w nim kierownikiem wydziału III (1. Schutzhaftlagerführer), łącząc tę funkcję czasowo - od 7.10.1941 r. - ze stanowiskiem oficera odpowiedzialnego za zatrudnienie więźniów (Schutzhaftlagerführer-Einsatzführer, Schutzhaftlagerführer "E"). Szefem wydziału III w omawianym obozie był do 17.02.1943 r., po czym objął taką samą funkcję w KL Lublin/Majdanek, i pełnił ją do 9.03.1944 r. Awansował tu do stopnia SS-Obersturmführera. Po krótkim pobycie w KL Auschwitz II - Birkenau, 16.04.1944 r. mianowano go kierownikiem wydziału III w KL Neuengamme, gdzie przebywał do likwidacji tego obozu. Odznaczony m.in. Medalem za Włączenie Austrii do Niemiec oraz Medalem za Aneksję Czeskich Sudetów. Po wojnie, w dniu 1.05.1946 r., został skazany przez brytyjski trybunał wojskowy w procesie załogi KL Neuengamme na karę śmierci. Wyrok wykonano 8.10.1946 r.
Foto: [1]

Pisano o nim...

"Zasadniczy wpływ na rozmiary uprawianego w obozie bestialstwa wywarł pierwszy lagerführer, Anton Thumann [...]. W jego obecności esesmani prześcigali się w okrucieństwie, popisując się szczególną gorliwością. Na okrzyk "Anton kommt!" rozpętywało się piekło, kapo walili drągami na oślep, byle szybciej pracowano. "Bewegung!" (ruszać się!) - ten okrzyk informował cały obóz, gdzie Anton w danej chwili się znajduje. Jeśli na którymś z więźniów zatrzymał dłużej spojrzenie, wróżyło to karę, której skutki trudno było przewidzieć. Nie krzyczał - polecenia wydawał za pomocą umownych gestów lub ledwo słyszalnych krótkich zdań z bawarskim akcentem. Dogorywających muzułmanów współwięźniowie podnosili z ziemi, aby nie rzucił się na nich rozwścieczony wilczur Antona.
Anton Thumann jako pierwszy lagerführer brał bezpośredni udział w mordowaniu więźniów i jeńców radzieckich. [...]
Niemców z czerwonymi trójkątami, "politycznych", nie dopuszczał do żadnych funkcji obozowych. Węszył wszędzie spisek, paroosobowe grupy więźniów szczuł psem. Bali się go i blockführerzy, i najwięksi kryminaliści spośród funkcyjnych BV-erów. Był katem zwyrodnialcem tak głośnym podczas wojny, że jeszcze przed jej zakończeniem alianci wydali na niego wyrok"

*Gross Rosen - obóz koncentracyjny na Śląsku, Mieczysław Mołdawa

"[...] miałem sposobność poznania Thumanna, tego, przed którym drżał cały Majdanek, którego się boją i nienawidzą wszyscy SS-mani, nie mówiąc już o więźniach."

"Nazwisko schutzhaftlagerführera Thumana jest postrachem w obozie. Thuman jest posiadaczem złotej odznaki partyjnej, która zapewnia mu prerogatywy u komendanta obozu. Przez cały dzień jest na nogach i w ciągłym ruchu. To jeździ motocyklem, to znów dosiada ślicznego karego wałacha, to znów zjawia się pieszo, jakby wyrósł spod ziemi, miedzy budującymi się blokami gospodarczymi. Potrafi też wpaść do bloku przed apelem, aby sprawdzić, czy kapowie wstali już po pierwszym dzwonku. Podczas wymarszu kommand do pracy stoi prawie codziennie przy bramie i zatrzymuje podejrzanych, rewiduje ich, konfiskuje podwójne koszule, a numery tych więźniów każe notować dla ukarania winnych. O godz. 7 rano zjawia się na rogatce przy szosie chełmskiej, aby dopilnować rewidowania robotników wchodzących na teren obozu do prac kanalizacyjnych; sprawdza, ile maja przy sobie żywności, szuka wódki - aby, broń Boże, czegoś tam nie przemycili dla więźniów. On też zatrzymuje furmanki przewożące cement, piasek, cegłę i inne materiały budowlane, zagląda pod kozły, czy nie ma tam czegoś z żywności. A jeżeli znajdzie, zabiera woźnicę, każe mu ostrzyc głowę, przebrać i trzyma go w obozie parę, miesięcy. Jeżeli się przydarzy, że woźnica złapie w obozie tyfus i przejedzie się na tamten świat, to już jego osobisty pech. W ciągu dnia zatrzymuje tez Thuman pojedynczych więźniów dźwigających paczki lub worki i sprawdza, czy przypadkiem nie niosą kartofli lub marchwi z ogrodów obozowych. W południe lub wieczorami zatrzymuje na drodze lub przy bramie wracające z pracy oddziały i znów "filc" (rewizja) - czy nie przenoszą ze sobą kiełbasy lub wódki nabytej od robotników cywilnych. Zdarza się, ze wieczorem, gdy kapowie, już po dzwonku do spania, zebrani w jakimś pokoju siedzą przy wódce i harmonii, niespodziewanie wkracza Thuman i rozpędza towarzystwo. Wszędzie go pełno, zjawia się niespodziewanie, jakby spod ziemi, i jest utrapieniem całego Majdanka.
[...]
Thumana boją się wszyscy, wiadomo bowiem, iż jednym uderzeniem w twarz powali najsilniejszego, a wezwani do niego na przesłuchanie za rożne przekroczenia dostają 300, a nawet 400 batów i to na jednym "posiedzeniu". Chodzi zawsze z opuszczoną głową, a spode łba i spod daszka czapki rzuca świdrującymi oczkami to w lewo, to w prawo. Biada, gdy jakiś więzień, którego mija nawet w oddaleniu kilkudziesięciu kroków, nie zdejmie czapki. Thuman szczuje więźniów psem Borysem, który mu zawsze towarzyszy. Specjalnie tresowany wilczur wielkimi skokami podbiega do "przestępcy", łapie go za łydkę i trzyma tak długo, póki ten czapki nie zdejmie. Wtedy momentalnie go puszcza. Wysoka szkoła tresury esesmańskiej! Wśród setek pracujących Thuman zauważy tego, który stoi bezczynnie lub "puszcza dymek" z papierosa albo rusza szczękami. Natychmiast owego więźnia i kapo lub vorarbeitera zapisuje i obaj wieczorem, po apelu, otrzymują "wypłatę".
[...]
Któryś kapo wpada do kancelarii z nieludzkim rykiem: Thuman został przeniesiony do Neuengamme! [...] Wywołuje to powszechny entuzjazm, wieczorem jest okazja do potężnej pijatyki u kapów. Teraz życie na Majdanku może stać się trochę możliwsze."

*485 dni na Majdanku, Jerzy Kwiatkowski

Tietze Walter (1911-1945) – SS-Untersturmführer. Urodzony 24.04.1911 r. w Lesznie Wielkopolskim, z zawodu kierownik mleczarni. Do Allgemeine-SS wstąpił w październiku 1939 r. (nr ewidencyjny 420 956) i został przydzielony do 104. pułku Powszechnej SS w Poznaniu. W okresie między 21.11.1939 a 26.08.1940 r. służył w SS-Verfügungstruppen/Waffen-SS, po czym został zdemobilizowany. 29.04.1941 r. powołano go ponownie do formacji SS, a w okresie od 17.05.1943 do 11.08.1943 r. był słuchaczem 3. kursu dla specjalistów SS w Szkole Oficerów SS w Brunszwiku, po ukończeniu którego przeniesiono go do KL Lublin. W obozie tym od 12.08.1943 do 22.07.1944 r. był kierownikiem obozowego gospodarstwa rolnego. Po likwidacji obozu został wcielony do zapasowego batalionu SS 18. Ochotniczej Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Horst Wessel”, w której służył do 30.10.1944 r. Następnie przeniesiono go do 5. Dywizji Pancernej SS „Wiking”. Walcząc w jej szeregach poległ w dniu 6.01.1945 r.

Treite Percival (1911-1947) - SS-Hauptsturmführer. Urodzony 10 września 1911 r. Lekarz ginekolog, pochodził z rodziny mieszanej (ojciec był Anglikiem, matka Niemką). W czasie studiów wstąpił do SS, gdyż sądził, że pomoże mu to w zrobieniu kariery naukowej. Dyplom uzyskał w 1936 r. W 1937 r. wstąpił do NSDAP. Przed wybuchem wojny pracował w szpitalach berlińskich na oddziałach położniczo-ginekologicznych. W Berlinie uzyskał doktorat. Po wybuchu wojny został powołany do Waffen-SS, a jako specjalista chorób kobiecych skierowany w 1943 r. na stanowisko lekarza obozowego do Ravensbrück. Brał udział w selekcjach więźniarek, uczestniczył w ich mordowaniu oraz wykonywał niektóre doświadczenia medyczne. Według zeznań byłych więźniarek tego obozu był to jedyny ludzki lekarz niemiecki (er war der einzige, der menschlich war). Treite na rozprawie stwierdzał, że nie mógł nic przeciwko całemu sztabowi SS zdziałać, gdyż był zwykłym lekarzem obozowym. W ostatnich dniach wojny zdezerterował i oddał się do niewoli. Na pierwszym procesie załogi obozu KL Ravensbrückw Hamburgu został skazany na karę śmierci. Wyroku nie wykonano, gdyż 8 kwietnia 1947 r. popełnił samobójstwo w celi więziennej.

Trommer Richard Hans (1910-1945) - SS-Hauptsturmführer. Urodzony 16 czerwca 1910 r. Od sierpnia 1943 roku, aż do ewakuacji pełnił obowiązki naczelnego lekarza obozu w KL Ravensbrück. Od lutego 1945 roku przeprowadzał selekcje do komory gazowej. Wcześniej służył jako lekarz obozowy w Neuengamme. Ravensbrück opuścił 2 maja 1945 kierując ciężarówką wiozącą innych członków załogi obozu. W czasie jazdy powiedział do obecnych, że nie da się uwięzić. Krótko po tym wziął truciznę ciągle prowadząc ciężarówkę i skręcił na stojące przy drodze drzewo.

Trzebinski Alfred Albrecht Josef (1902-1946) – SS-Hauptsturmführer. Urodzony 29.08.1902 r. w Jutrosinie koło Rawicza w Wielkopolsce. Doktor medycyny. Do NSDAP wstąpił 1.02.1933 r. (nr ewidencyjny 1.447.570). Członek SS od 10.09.1932 r. z przydziałem do batalionu sanitarnego SS w 91. pułku Allgemeine-SS w Wittenbergu. Między 19.07-18.09.1937 r. służył w 11. pułku piechoty Wehrmachtu jako gefrajter rezerwy. 27.05.1941 r. został powołany do czynnej służby w Waffen-SS. W lipcu 1941 r. był lekarzem obozowym w KL Auschwitz, a od 9.04.1942 r. do 10.08.1942 r. pełnił funkcję kierownika obozowej służby zdrowia SS w KL Lublin, skąd przeniesiono go na stanowisko naczelnego lekarza garnizonu SS do KL Neuengamme, które piastował od 1.09.1942 do 4.05.1945 r. Po wojnie, w dniu 1.05.1946 r., został skazany przez brytyjski trybunał wojskowy w procesie załogi KL Neuengamme na karę śmierci. Wyrok wykonano 8.10.1946 r.

- - - - - - - - - - - -
<-powrót | w górę