Schäfer Werner August Max (?) - SS-Oberführer. Na procesie norymberskim występował jako świadek obrony SA. Przyznał się do kierowania KL Oranienburg a następnie hitlerowskim zakładami karnymi w okręgu Emsland.

Scharbert Anna (1919-) - Urodzona 8.05.1919 r. Dozorczyni w obozie koncentracyjnym na Majdanku od 16.11.1942 r.

Schiedlausky Gerhard (1906-1947) - SS-Hauptsturmführer. Urodzony 14 stycznia 1906 r. Lekarz garnizonowy w Ravensbrück i w Buchenwaldzie. Pomagał w wielu doświadczeniach w obu obozach, zwłaszcza w zabiegach na polskich więźniarkach w Ravensbrück. W 1931 r. uzyskał dyplom lekarza. Dwa lata później wstąpił do SS i rozpoczął pracę w Wyższej Szkole Policyjnej. Po agresji Trzeciej Rzeszy na Polskę pracował początkowo w Urzędzie Emigracyjnym w Poznaniu, a po odbyciu przeszkolenia przeszedł do pracy w obozach. Z początku pracował w Mauthausen, potem we Flossenbürgu, a następnie w Ravensbrück, skąd przeszedł do Natzweiler, a w końcu do Buchenwaldu, gdzie pozostał do końca wojny. Za zasługi w pracy obozowej awansował do stopnia kapitana. W procesie hamburskim załogi z Ravensbrück został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 3 maja 1947 roku.

Schilling Karl Claus (1871-1946) - profesor, doktor medycyny, znawca medycyny tropikalnej, wykonawca doświadczeń nad zimnicą w Dachau. Urodzony 5.07.1871 r. w Monachium, syn lekarza. Dyplom lekarza uzyskał w 1894 r. Podjął pracę w Instytucie Kocha w Berlinie zajmując się szczególnie chorobami spotykanymi w tropikach. W 1899 r. wyjechał do niemieckich kolonii w Afryce, gdzie prowadził badania nad zimnicą i śpiączką afrykańską. Objawiał wielkie zainteresowanie zwalczaniem zimnicy. Po powrocie w 1904 r. do Niemiec objął stanowisko kierownika Wydziału Chorób Tropikalnych w Instytucie Kocha, którym kierował nieprzerwanie do 1936 r., kiedy to przeszedł na emeryturę. W latach 1933-1935, gdy w Niemczech przejęła rządy partia hitlerowska, Claus Schilling korzystając ze stypendium uzyskanego z Instytutu Rockefellera przebywał w Afryce, prowadząc badania nad śpiączką afrykańską. Zajmował się możliwościami leczenia chorób tropikalnych za pomocą szczepionki. Jego zainteresowania dotyczyły trądu, pełzakowicy, a szczególnie zimnicy. W czasie I wojny światowej, został powołany do wojska, jako higienista pracował na froncie zachodnim, a później w Turcji. Przed wybuchem II wojny światowej pracował jako ekspert Ligi Narodów. Po wybuchu wojny został skierowany do Instytutu Tropikalnego w Rzymie, gdzie kontynuował swoje badania. W środkowej części Włoch istniały duże obszary błot pontyjskich - siedlisko komarów, w którym rozprzestrzenia się zimnica, były to zatem bardzo dobre warunki do pracy naukowej. Do badań brakowało mu jednak ludzi, na których mógłby przeprowadzać próby ze swoją szczepionką, aby ocenić jej rzeczywistą wartość.
Praca w instytucie oraz w Afryce wyrobiła mu pozycję wybitnego znawcy chorób tropikalnych. Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej Schilling napisał podręcznik higieny tropikalnej, a w 1920 r. monografię o przemianie materii u Europejczyków przebywających w tropiku. W czasie II wojny światowej opublikował prace o chorobach wywołanych przez pierwotniaki oraz na temat malarii i o zjawiskach immunologicznych w tej chorobie.
Początkowo władze hitlerowskie nie były zainteresowane tymi badaniami, sytuacja zmieniła się dopiero wraz z opracowaniem Generalnego Planu Wschodniego zakładającego m.in. osiedlenie około 4-5 milionów osadników niemieckich na terenach Białorusi, Polski, a zwłaszcza Ukrainy oraz ataku na ZSRR. Ukrainę uważano zaś za obszary zagrożone epidemiami zimnicy, a to mogło utrudniać osadnictwo. W niemieckich kołach rządowych rozważano możliwości rozwiązania tego problemu. Zwrócono wówczas uwagę na Clausa Schillinga, prowadzącego badania nad szczepionką. Jesienią 1941 r. szef cywilnej służby zdrowia III Rzeszy Leonardo Conti udał się do Rzymu, aby namówić do współpracy prof. Schillinga. Conti zaproponował utworzenie dla jego potrzeb placówki badawczej w obozie koncentracyjnym w Dachau, z szeroką możliwością wykorzystywania więźniów do eksperymentów. Zaprosił też Schillinga do Berlina na rozmowy z Hitlerem. Był to punkt zwrotny w karierze naukowej profesora. Jego działania łączyły się odtąd ze zbrodniczą działalnością hitlerowskiego reżimu. Reichsführer SS Heinrich Himmler polecił komendantowi obozu koncentracyjnego w Dachau urządzenie stacji malarycznej dla badań prof. Schillinga oraz dostarczenie każdego miesiąca do jego dyspozycji 30 więźniów. Próby w stacji rozpoczęto w marcu 1942 r. i prowadzono je niemal do końca wojny, nawet wtedy, kiedy III Rzesza już dogorywała, a ich główny cel dla Niemiec - zapewnienie osadnictwa niemieckiego na Ukrainie - stał się nieosiągalny. Schilling nie uzyskiwał zresztą w tych badaniach oczekiwanych rezultatów, ale trwał w nich ze ślepym uporem. Wyniki swych prac ogłaszał w "Bulletin of Tropical Diseases" i w "Zeitschrift für Immunitätforschung und Experimentale Therapie". W 1945 r. był sądzony w procesie załogi w Dachau, podczas któ-rego domagał się uwolnienia i umożliwienia mu kontynuowania badań na więźniach ochotnikach. O jego fanatyzmie naukowym świadczyć może fakt, że po wojnie, gdy był przesłuchiwany przez amerykańskiego prokuratora, na pytanie czy poczuwa się do winy - odpowiedział: "Gdyby Himmler polecił mi jeszcze raz wykonywanie tych prób, prowadziłbym je dalej na więźniach, o ile tylko zgłosiliby się na ochotnika". Został skazany na karę śmierci przez powieszenie. W styczniu 1946 r. 7 niemieckich lekarzy berlińskich zwróciło się do gen. Luciusa Claya, zastępcy szefa Zarządu Wojskowego amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech, z prośbą o zastosowanie prawa łaski wobec ich kolegi, prof. Clausa Schillinga, który wyrokiem Amerykańskiego Trybunału Wojskowego w Dachau z 13.12.1945 r. skazany został na karę śmierci. Pod apelem podpisali się profesorowie, naczelni lekarze berlińskich klinik: Paul Schafer, Oscar Rumpel, Günther Seefisch, Johann Petermann, Fritz Munk, Karl von Ecken, Heinrich Lohe. Usiłowania profesorów medycyny z Berlina o ułaskawienie Schillinga okazały się jednak bezowocne. Wyrok wykonano 28.05.1946 r. w więzieniu w Landsbergu

Schmick Hugo Heine(1909-1982) - SS-Obersturmführer. Urodzony 30 marca 1909 r. Lekarz obozowy w Buchenwaldzie. Przeprowadzał doświadczenia nad leczeniem czyraków przez przyżeganie ich kwasem karbolowym. Po wojnie był chirurgiem w Graefelfing. Zmarł 19 października 1982 r.

Schmidt Heinrich Ernst (1912-) – SS-Hauptsturmführer. Urodzony 27.03.1912 r. w Altenburg/Turyngia. Doktor medycyny. W latach 1926-1927 należał do paramilitarnej organizacji „Stalowy Hełm” (Stahlhelm), zaś między 1.05.1931 a 30.08.1931 r. do Oddziałów Szturmowych (SA). Członek NSDAP od 1.06.1931 r. (nr partyjny 555 294) oraz SS od 1.09.1931 r. (nr ewidencyjny 23 069). Od 16.06.1941 r. był rezerwistą w czynnej służbie w Waffen-SS. W styczniu 1942 r. był funkcjonariuszem wydziału V zatrudnionym jako lekarz SS w KL Buchenwald, a od maja 1942 do 1.12.1943 r. pełnił obowiązki SS-Lagerarzta w KL Warschau. Od lutego 1944 do 25.06.1944 r. kierował obozową służbą zdrowia w KL Gross-Rosen, a następnie – do końca września 1944 r. – sprawował tu funkcję SS-Lagerarzta. Z obozu w Rogoźnicy przeniesiono go do Urzędu D III w SS-WVHA. W 1945 r. był lekarzem obozowym SS w KL Mittelbau, w tym – od lutego 1945 r. – w nowo utworzonym podobozie „Boelke-Kaserne”. W 1945 r. był również lekarzem obozowym SS w KL Bergen-Belsen. Odznaczony m.in. Wojennym Krzyżem Zasługi II Klasy z Mieczami. Po wojnie mieszkał w Uelze, w powiecie Burgdorf. Sądzony w Düsseldorfie w procesie 15 członków załogi KL Lublin gdzie został uniewinniony z zarzutów.

Schmitz Emil Christian (?) - SS-Obersturmführer. W latach 1941-1942 lekarz obozowy KL Sachsenhausen. Wykonywał tam doświadczenia medyczne związane z leczeniem ropowic. Po wojnie został pracownikiem naukowym zakładów farmaceutycznych Boehringer. W 1953 r. zawieszono prowadzone przeciwko niemu postępowanie.

Schneck Ernst Günter (1904-1998) - SS-Standartenführer. Urodzony 3 października 1904 r. W Waffen-SS pełnił funkcję inspektora do spraw żywienia. Współpracował w tworzeniu plantacji wielu rodzajów roślin leczniczych w obozie Dachau. W obozie Mauthausen-Gusen przeprowadzał doświadczenia związane z dietami żywieniowymi a także dietą bezbiałkową. Następnie służył na froncie wschodnim w 1 dywizji SS Leibstandarte SS Adolf Hitler. W kwietniu 1945 r. pracował jako lekarz w pobliżu bunkra Hitlera, którego spotkał osobiście dwa razy. Wspomagał tam osłabionego gruźlicą jednego z prywatnych lekarzy Hitlera Wernera Haasego. Schenck został schwytany przez Armię Radziecką. Z niewoli z ZSRR wraca w 1955 r. i rozpoczyna pracę w koncernie farmaceutycznym. W 1963 r. władze niemieckie wszczęły postępowanie przeciwko niemu, które zostało umorzone. Zmarł 21 grudnia 1998 r. w Aachen.

Schoengarth Eberhard (1903-?) - SS-Brigadeführer i generał-major policji (ostatni znany stopień), dr, urodzony 22.04.1903 r. Członek SS (nr ewidencyjny 67 174). Wstąpił do NSDAP w 1922 r., ale w latach 1922-1926 przeszedł do Związku Wikingów (Wiking-Bund) i do Zakonu Młodoniemieckiego (der Jung-deutsche Orden). Od 1924 r. służył przez pewien czas w Reichswehrze. W 1935 r. wstąpił ponownie do partii hitlerowskiej. Od 1935 r. był pracownikiem Gestapo i kierownikiem placówki Gestapo w Dortmundzie i Monachium. W 1939 r., jako SS-Obersturmbannführer i nadradca regencyjny był inspektorem policji bezpieczeństwa i SD w IV okręgu wojskowym (Drezno), od 1941 r. do lipca 1943 r. był dowódcą, policji bezpieczeństwa i SD w Generalnej Guberni. W 1942 r. uczestniczył w osławionej konferencji nad Wannsee, na której omówiono tzw. ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej i postanowiono wymordować 11 milionów Żydów. W 1943 r. w stopniu SS-Brigadeführera i generała-majora policji był dowódcą policji bezpieczeństwa i SD w Holandii.

Schramm Kuno (1905-?) – SS-Untersturmführer. Urodzony 11.05.1905 r. w Zella w Turyngii, magazynier. Członek NSDAP od 1.05.1933 r. (nr partyjny 2 553 999). W tym samym dniu wstąpił do SS (nr ewidencyjny 71 688). 1.07.1933 r. wstąpił do zawodowej służby w SS i otrzymał przydział do KL Dachau. W latach 1940-1941 r. pełnił m.in. funkcję podoficera raportowego SS (rapportführer). Następnie przeniesiono go do KL Gross-Rosen, gdzie 14.08.1941 r. objął stanowisko zastępcy kierownika obozu do spraw zatrudnienia więźniów. Przebywał tu do 1.09.1942 r., a następnie odszedł na placówkę kierownika departamentu gospodarczego przy Urzędzie Wyższego Dowódcy SS i Policji „Wschód” w Generalnym Gubernatorstwie z jednoczesnym odkomenderowaniem na stanowisko zastępcy kierownika wydziału IIIa w KL Lublin. Od 1.04.1943 do 5.06.1944 r. był funkcjonariuszem Urzędu D II w SS-WVHA, jednocześnie zajmując stanowisko zastępcy Lagerführera odpowiedzialnego za pracę więźniów w KL Neuengamme. Z obozu tego odszedł do KL Dachau, w którym do 15.11.1944 r. pełnił taką samą funkcję, a następnie przeniesiono go do 18. zapasowego batalionu grenadierów pancernych SS, wchodzącego organizacyjnie w skład 18. Ochotniczej Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Horst Wessel”. W pododdziale tym służył do 24.11.1944 r., a następnie został przeniesiony do komendantury szkoły strzeleckiej Wehrmachtu w Pölzig. Odznaczony m.in. Krzyżem Żelaznym II Klasy, Krzyżem Zasługi Wojennej II Klasy z Mieczami, Medalem za Włączenie Austrii do Niemiec oraz Medalem za Aneksję Czeskich Sudetów.

Schröder Oskar (1891-1958) - Urodzony 6 lutego 1891 r. Naczelny lekarz Luftwaffe. Brał udział w doświadczeniach medycznych przeprowadzanych w obozie Dachau, związanych z testowaniem przydatności picia morskiej wody. W pewnym stopniu był również odpowiedzialny za doświadczenia wykonywane w obozie Natzweiler-Struthof przez podległego mu prof. Haagena (szczepionki przeciwko tyfusowi). Po wojnie Schröder był sądzony w Norymbergii i skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności. W późniejszym czasie karę zmniejszono do 15 lat pozbawienia wolności, a następnie karę zawieszono zupełnie. Zmarł 26 stycznia 1958 roku.

Schumann Horst (1906-1983) - SS-Sturmbannführer. Urodzony 1 maja 1906 r. Doktor medycyny, porucznik Luftwaffe. Urodzony 1.05.1906 r. w Halle nad Soławą. Członek NSDAP i SA od 1930 r. W 1933 r. uzyskał stopień doktora medycyny. W obozie oświęcimskim przebywał dwukrotnie: w lipcu 1941 r. oraz od listopada 1942 r. do połowy 1944 r. podczas swego pierwszego pobytu wyselekcjonował 575 więźniów, którzy w ramach tzw. akcji "14 f 13" (polegającej na likwidacji więźniów obozów koncentracyjnych, którzy byli przewlekle chorzy, ułomni i niepełnosprawni) zostali skierowani do ośrodka eutanazyjnego w Sonnenstein koło Pirny w Saksonii. W trakcie drugiego pobytu w KL Auschwitz Schumann przeprowadzał na więźniach eksperymenty mające na celu uzyskanie metody masowej sterylizacji mężczyzn przy pomocy promieni X i operacji kastracyjnych. Doświadczenia z promieniami Rentgena wykonywał w bloku 30 obozu kobiecego w Brzezince, natomiast zabiegi operacyjne - w bloku 10 w obozie macierzystym. W ich wyniku zmarło kilkaset więźniarek i więźniów. Resztę, jako niezdolnych do pracy, skierowano do komór gazowych lub zamordowano dosercowymi zastrzykami fenolu. Przed pierwszym przybyciem do Oświęcimia, Schumann był - od sierpnia 1939 r. - kierownikiem zakładu eutanazyjnego Grafeneck w Wirtembergii, który powstał w celu zabijania umysłowo chorych i kalekich - w ramach tzw. akcji "T-4", przeprowadzanej na terenie Rzeszy. Po zlikwidowaniu tego ośrodka zagłady w grudniu 1940 r. objął funkcję kierownika innego zakładu eutanazyjnego w Sonnenstein koło Pirny (obok niego funkcjonowały również podobne placówki w Brandenburgu, Bernburgu, Hadamarze i na zamku Hartheim), który funkcjonował do sierpnia 1941 r., tj. do czasu formalnego wstrzymania akcji "T-4". W jej miejsce przeprowadzano inną, o podobnym charakterze, akcję pod kryptonimem "14 f 13", obejmującą tym razem więźniów wszystkich istniejących wówczas obozów koncentracyjnych. Po wojnie - do 1951 r. - zamieszkiwał w RFN. Rozpoznano go w 1950 r. w Halle, gdy prosił o zezwolenie na posiadanie broni myśliwskiej. Zagrożony aresztowaniem zbiegł do Japonii, a następnie zamustrował się jako lekarz na różnych jednostkach pływających. W 1955 r. osiedlił się w Sudanie i rozpoczął praktykę lekarską. Zwrócono na niego uwagę w 1959 r. po ogłoszeniu reportażu o jego pracy w Afryce (porównywanej z działalnością dr. A. Schweitzera). Zaniepokojony tymi faktami Schumann zbiegł do Nigerii. W 1960 r. zamieszkał w Ghanie. Początkowo prezydent Ghany odrzucał żądania o ekstradycję, jednak pod naciskiem światowej opinii publicznej został w marcu 1966 r. aresztowany, a w listopadzie tegoż roku ekstradowany do RFN. 23.09.1970 r. stanął przed Sądem Przysięgłym we Frankfurcie nad Menem, jednakże na skutek stanu zdrowia oskarżonego, w kwietniu 1971 r., proces przeciwko niemu umorzono. Zmarł 5 maja 1983 r.
Foto: [1]

Schütz Heinrich (1906-1986) - SS-Sturmbannführer. Urodzony 12 kwietnia 1906. Od 1940 r. lekarz obozu Dachau. Pracował w stacji doświadczalnej, gdzie nadzorował doświadczenia medyczne przeprowadzane na więźniach (głównie księżach) związane wywoływaniem i leczeniem ropowic środkami homeopatycznymi. Od września 1944 r. pracował jako lekarz w szpitalu SS w Bad Ausee. Po wojnie rozpoczął pracę w sanatorium w Essen (1947 r.) w 1971 r. wznowiono śledztwo przeciwko niemu. Został aresztowany i skazany na 10 lat pozbawienia wolności. Jednakże kary nie odbył, gdyż prokuratura we Frankfurcie nad Menem uznała, że nie pozwala mu na to stan zdrowia. Zmarł w 1986 roku.

Schütz Karl Philip Theodor (1906-?) – SS-Obersturmführer. Urodzony 11.03.1906 r. w Stentershausen. Doktor stomatologii. Członek NSDAP od 1.04.1933 r. (nr partyjny 2 231 125). Do SS wstąpił 1.04.1933 r. (nr ewidencyjny 119 574). Między 28.09-5.11.1938 r. służył, jako rezerwista – w Oddziałach Dyspozycyjnych SS, brał udział w aneksji czeskich Sudetów. We wrześniu 1939 r. został wcielony ponownie do czynnej służby SS-Verfügungstruppen. Do listopada 1941 r. służył w I pułku SS „Nordland”, który włączono w lutym 1941 r. w skał Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Wiking”, skąd przeniesiono go do zapasowego batalionu sanitarnego SS w Oranienburgu. 28.11.1941 r. został stamtąd odkomenderowany do Inspektoratu Obozów Koncentracyjnych i przeniesiony do KL Lublin. W listopadzie 1942 r. oddelegowano go na krótko do KL Niederhagen-Wewelsburg, skąd po miesiącu powrócił na poprzednie stanowisko w obozie w Lublinie i piastował je do 22.07.1943 r., po czym odszedł do Policyjnej Dywizji Grenadierów Pancernych SS. Służył w niej do 6.10.1944 r. Następnie wcielono go do 500. specjalnej kompanii stomatologicznej w Pradze.

Schwarzhuber Johann (1904-1947) - SS-Obersturmführer. Urodzony 29 sierpnia 1904 r. Wstąpił do SS w 1933 r. Pełnił kolejno służbę w obozach koncentracyjnych w Dachau, Sachsenhausen, Auschwitz-Birkenau i Ravensbrück. W Auschwitz-Birkenau i Ravensbrück pełnił funkcję Lagerführera. Stanowisko to w Ravensbrück objął 12.01.1945 r. Po wojnie był sądzony przez brytyjski Trybunał Wojskowy w Hamburgu w pierwszym procesie załogi obozu KL Ravensbrück. Skazany 3 lutego 1947 roku na karę śmierci. Wyrok wykonano 3 maja 1947 r.

Schwela Siegfried (1903-1942) - SS-Hauptsturmführer. Doktor medycyny, lekarz garnizonowy w obozie oświęcimskim. Urodzony 23.03.1903 r. w Cottbus. W dniu 21.03.1942 r. został przeniesiony z KL Stutthof do KL Auschwitz na stanowisko naczelnego lekarza garnizonu SS. Wykonywał zbrodnicze zabiegi chirurgiczne na więźniach. SS-Hauptsturmführer od 21.03.1942 r. Zmarł w Oświęcimiu 10.05.1942 r. w okresie trzeciej fali epidemii tyfusu plamistego.

Siegmann Wilhelm (1898-?) – SS-Obersturmführer. Urodzony 16.08.1898 r. w Oebisfelde koło Gerdelegen, z zawodu ślusarz. W 1916 r. został powołany do szkoły podoficerskiej w Poczdamie, a następnie wcielono go do 26. pułku piechoty, z którym walczył na froncie I wojny światowej. Ostatecznie – do kapitulacji Niemiec w listopadzie 1918 r. – służył okresowo na okręcie „Derfflinfer”. W 1919 r. wstąpił do legionu ochotniczego „Grenzschutz Baltenland”, a w latach 1930-1932 należał do Sturmabteilungen. Członek NSDAP od 1.01.1930 r. (nr partyjny 413 945), natomiast 1.07.1932 r. został przyjęty do SS (nr ewidencyjny 49 125), po czym przydzielono go do 24. pułku tej organizacji w Oldenburgu. 16.01.1940 r. został wcielony do czynnej służby w Waffen-SS i w kwietniu 1941 r. dowodził jedną z kompanii w KL Neuengamme. Z obozu tego odkomenderowano go na identyczne stanowisko do FKL Ravensbrück, które zajmował do 2.10.1941 r., po czym został mianowany zastępcą dowódcy 2. kompanii wartowniczej w KL Auschwitz. Do 19.11.1941 r. był krótko dowódcą 5. kompanii w tym obozie, a następnie został przeniesiony do KL Lublin na stanowisko zwierzchnika pododdziału szkoleniowego. Od 20.04.1942 do 15.06.1942 r. dowodził 2. kompanią w KL Auschwitz, a następnie – do 30.07.1942 r. – pełnił taką samą funkcję w 3. kompanii wartowniczej, po czym został przeniesiony do załogi wartowniczej KL Sachsenhausen. W okresie od 20.11.1942 do 30.01.1944 r. stał na czele 2. kompanii w KL Lublin, a następnie 5. kompanii w tym obozie przy czym jednocześnie zajmował stanowisko Lagerführera podobozu w Radomiu., które piastował do 21.07.1944 r. Następnie odkomenderowano go do załogi wartowniczej SS w KL Mauthausen, gdzie dowodził pododdziałem stacjonującym w podobozie „Ebensee” i gdzie funkcję tę łączył z obowiązkami jego kierownika. Odznaczony m.in. Krzyżem Żelaznym II Klasy, Krzyżem Honorowym za Udział w Walkach na Froncie oraz Pierścieniem Honorowym SS.

Sievers Wolfram (1905-1948) - SS-Standartenführer. Urodzony 10 lipca 1905 r. Sekretarz generalny stowarzyszenia Ahnenerbe, kierownik Instytutu Badań dla Wojskowo-Naukowych Celów Waffen-SS - organizował wiele doświadczeń medycznych głównie w Dachau, Natzweiler i w Buchenwaldzie. Był pośrednikiem między wykonawcami lekarzami a kierownictwem SS. W 1929 r. wstąpił do NSDAP, a w 1935 r. do SS. W ramach swojej działalności zorganizował stacje prowadzące badania lekarskie w obozach koncentracyjnych w Dachau (stacja "R") i w Natzweiler (stacja "H"). W wielu badaniach brał aktywny udział, pozyskiwał odpowiednich ludzi, załatwiał sprawy administracyjne. Wielokrotnie odwiedzał Dachau, zawsze żywo interesując się wykonywaniem prób. Pomagał prof. Clausowi Schillingowi w jego próbach nad zimnicą. Przygotował warunki do wykonywania prób nad przydatnością wody morskiej do picia. Zajmował się organizacją doświadczeń bakteriologicznych w Natzweiler. Na procesie w Norymberdze dowodził, że działał na rozkaz ruchu oporu, który polecił mu pozyskać względy Himmlera, aby zdobywać ważne informacje. Trybunał Wojskowy nie dał wiary tym kłamliwym wywodom i skazał go w lekarskim procesie w Norymberdze na karę śmierci. Wyrok wykonano 2 czerwca 1948 r.

Stangl Franz (1908-1971) - Urodzony w 1908 r. w Altmunster w Austrii. Po szkole pracował w przemyśle tekstylnym, a w wieku 21 lat został najmłodszym mistrzem tkackim w Austrii. W 1931 r. przeniósł się do policji, gdzie po pewnym czasie zdobył posadę w wydziale politycznym Policji Kryminalnej. Po Anschlussie stal się wyznawca narodowego socjalizmu i wymyślił historyjkę o swoich wcześniejszych prawicowych zapatrywaniach. W 1940 r. oddelegowano go do związanego z "eutanazją" zakładu eksterminacyjnego w zamku Hartheim. Stamtąd przeniesiono go do "operacji na Wschodzie" i awansowano w marcu 1942 r. na drugiego komendanta obozu zagłady w Sobiborze. Po załamaniu się systemu eksterminacyjnego w Treblince II inspektor operacji "Reinhardt" Christian Wirth przeniósł go tam, aby zreorganizował obóz. Kierował nim aż do rewolty więźniów 2.08.1943 r., po której Globocnik przeniósł go do Triestu. Tam kierował obozem koncentracyjnym w San Sabba i organizował walkę z partyzantami w ramach tzw. operacji "R II". Po wojnie w 1947 r. został aresztowany po raz pierwszy przez władze austriackie z powodu mordów w ramach "eutanazji" w zamku Hartheim, zdołał jednak uciec, zanim wniesiono akt oskarżenia. Dzięki "linii szczurów" (ang. rat-line) bp. Hudala ukrył się jako inżynier w Damaszku w Syrii. W 1951 r. przeniósł się do Brazylii, gdzie w Sao Bernando pracował w zakładzie Volkswagena. 28.02.1967 r. aresztowano go tam i wydalono do RFN. W grudniu 1970 r. po rocznym procesie skazano go na dożywocie za to, ze jako komendant obozu zagłady w Treblince brał udział w zamordowaniu 900 tys. osób. Stangl zmarł w wiezieniu 28.06.1971 r.

Strippel Georg Arnold (1911-1994) – SS-Obersturmführer. Urodzony 2.06.1911 r. w Unhausen koło Fitzler/Homburg, z zawodu cieśla. Członek NSDAP od 1.05.1935 r. (nr partyjny 4 330 442). 1.06.1934 r. wstąpił do Oddziałów Wartowniczych SS (nr ewidencyjny 236 290) i został wcielony do III Oddziału Wartowniczego SS „Saksonia”, stacjonującego przy KL Sachsenburg. W 1938 r. był członkiem 3. pułku SS-Totenkopf „Turyngia” zabezpieczającego KL Buchenwald, następnie przeniesiono go do sztabu komendantury tego obozu, na stanowisko podoficera raportowego SS. Po utworzeniu KL Natzweiler objął w nim funkcję sierżanta sztabowego komendantury, skąd w czerwcu 1942 r. odszedł KL Lublin. Pełnił tu funkcję kierownika pola więźniarskiego (Feldführer) oraz zastępcy kierownika wydziału III. 5.07.1943 r. objął takie samo stanowisko w FKL Ravensbrück. Piastował je krótko, gdyż po kilku dniach przeniesiono go do KL Herzogenbusch jako kierownika wydziału III. Po likwidacji tego obozu w październiku 1944 r. odszedł do KL Neuengamme, gdzie do maja 1945 r. był zastępcą kierownika wydziału III i jednocześnie zwierzchnikiem wszystkich podobozów. Odznaczony m.in. Wojennym Krzyżem Zasługi II Klasy z Mieczami. Po wojnie został skazany na 10 lat więzienia w procesie załogi KL Buchenwald, a w procesie załogi KL Lublin w Düsseldorfie 30.06.1981 r. na 3 lata i 6 miesięcy więzienia. Mieszkał w Niederhohstadt, w górach Taunus. Zmarł 1.05.1994 r. we Frankfurcie nad Menem.

Stumpfegger Ludwig (1910-1945) SS-Obersturmbannführer. Urodzony 11 lipca 1910 r. Doktor medycyny, chirurg, wspólnie z Karlem Gebhardtem dokonywał przeszczepów kości pobieranych od żyjących więźniarek obozu w Ravensbrück. Przeprowadzał również i inne doświadczenia chirurgiczne (kostne) w tym obozie. Pełnił obowiązki osobistego lekarza Himmlera, a w ostatnich tygodniach wojny - Hitlera. Zginął 2 maja 1945 r. w Berlinie przy próbie wydostania się wraz z Martinem Bormannem z okrążonego Berlina (istnieje hipoteza, iż popełnił samobójstwo). 8 grudnia 1972 roku podczas prac budowlanych w pobliżu dworca Lehrert Banhof w Berlinie dokonano odkrycia szczątków ludzkich, które zidentyfikowano jako szczątki Bormanna i Stumpfeggera.

Süss Rosa (1920-) - Urodzona 16.09.1920 r. w Ganswiess. Dozorczyni w obozie koncentracyjnym na Majdanku. Sądzona w Düsseldorfie w procesie 15 członków załogi KL Lublin gdzie została uniewinniona z zarzutów.

- - - - - - - - - - - -
<-powrót | w górę