 Strona główna
|
Ramsauer Siegbert (1909-1991) - SS-Hauptsturmführer. Urodzony 19 października 1909 r. Lekarz obozowy Dachau i Mauthausen-Gusen. Wykonywał zabiegi chirurgiczne na więźniach obozu Gusen oraz podobozu Mauthausen-Loiblpass. W 1947 r. był sądzony przez brytyjsko-francuski Trybunał Wojskowy w Klagenfurcie w procesie załogi Mauthausen. Został skazany na dożywotnie pozbawienie wolności, jednakże po kilku latach karę złagodzono i wypuszczono go na wolność. Pracował następnie jako lekarz. Zmarł 13 czerwca 1991 roku.
Rascher Siegmund (1909-1945) - SS-Hauptsturmführer, SS-Hauptsturmführer, lekarz, doktor medycyny, major Luftwaffe. Urodził się w 1909 r. w Monachium. Ojciec jego był lekarzem. Rascher studia medyczne odbył w Monachium, Stuttgarcie i Fryburgu. W czasie studiów wstąpił do Allgemeine SS. Studia ukończył w 1937 r. i rozpoczął prace jako lekarz w Szkole Artylerii Przeciwlotniczej w Schongau. Dzięki małżeństwu ze znacznie od siebie starszą Nini Diehl, która przyjaźniła się z żoną Himmlera, cieszył się dużym poparciem Reichsführera. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej Himmler umożliwił Rascherowi przeprowadzenie doświadczeń w obozie w Dachau. Z początkiem 1941 r. Rascher jako lekarz Luftwaffe został skierowany na specjalny kurs do Monachium dla zapoznania się z problemami zdrowia lotników latających na dużych wysokościach. Rascher zaproponował Himmlerowi przeprowadzenie na więźniach w Dachau odpowiednich eksperymentów w komorze niskich ciśnień. W wyniku tych doświadczeń zginęła jedna czwarta więźniów. Na rozkaz Himmlera utworzono w Dachau specjalną placówkę badawczą: stacji "R" stowarzyszenia Ahnenerbe, którą kierował Rascher. Przeprowadzał on wyjątkowo okrutne próby oziębieniowe, w wyniku których zginęło bardzo dużo więźniów. Następnie Rascher zajął się doświadczeniami z pewnym lekiem, który miał zwiększyć krzepliwość krwi, a tym samym przyśpieszać tamowanie krwotoków. Większość więźniów użytych do tych doświadczeń zmarła. Badania naukowe Raschera były tarczą chroniącą go przed wyjazdem na front i miały zapewnić mu upragnioną habilitację. W prowadzeniu doświadczeń pomagali mu naukowcy z zakresu medycyny lotniczej i fizjologu. Dla kariery zawodowej poświęcił nawet własnego ojca, którego wskutek oskarżeń syna wysłano do obozu koncentracyjnego.
Rauff Walter (1906-?) - SS-Standartenführer (ostatni znany stopień), urodzony 19.06.1906 r., członek SS (nr ewidencyjny 290 947). Podczas agresji na Polskę był odpowiedzialny za techniczne wyposażenie i przygotowanie grup operacyjnych. Ponosi główną odpowiedzialność za rozwój ruchomych komór gazowych i innych środków masowej zagłady. W 1940 r. był kierownikiem Grupy Urzędowej I G (Sprawy techniczne) w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy, w 1942 r. był kierownikiem Grupy III D (Sprawy techniczne) i VI F (Techniczne środki pomocnicze dla zagranicznej służby informacyjnej). Po 1945 r. przebywał w Punta Arena w Chile, gdzie był hurtownikiem. Aresztowany w 1962 r. w Santiago de Chile. Rautenberg Herbert (1908-?) – SS-Hauptsturmführer. Urodzony 19.01.1908 r. w Berlinie, student filozofii. W latach 1924-1930 należał do Sturmabteilungen. Od 26.10.1935 do 29.01.1936 służył w Wehrmachcie w 18. zapasowym batalionie karabinów maszynowych jako gefrajter rezerwy i kandydat na oficera rezerwy. Członek NSDAP od 1.04.1926 r. (nr partyjny 33 842) oraz SS od 25.03.1930 r. (nr ewidencyjny 2 297). W październiku 1934 r. był oficerem w 6. pułku Allgemeine-SS w Berlinie. W 1936 r. był w składzie III oddziału wartowniczego SS-Totenkopf „Turyngia”, skąd 1.12.1936 r. odkomenderowano go – jako dowódcę plutonu – do I pułku SS-Totenkopf „Górna Bawaria”, stacjonującego przy KL Dachau. Od 10.07.1937 do 20.11.1940 r. należał do II pułku SS-Totenkopf „Brandenburgia” rozlokowanego przy KL Sachsenhausen, skąd przeniesiono go do 6. pułku piechoty SS „Totenkopf”, wchodzącego organizacyjnie w skład Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Totenkopf”. Z formacji tej 20.01.1942 r. został odkomenderowany do zapasowego batalionu piechoty SS „Nord”, pododdziału będącego częścią Dywizji Górskiej SS „Nord”. Od 27.03.1942 do 19.06.1942 r. służył w komendanturze poligonu SS „Debica” w Dębicy, następnie był instruktorem w szkoleniowym batalionie SS w Pradze. Od 7.07.1942 r. służył w batalionie wartowniczym „Czechy-Morawy” w Benesov, skąd oddano go do dyspozycji SS-WVHA w Oranienburgu. 15.09.1942 r. został funkcjonariuszem Urzędu A V w Głównym Urzędzie Gospodarczo-Administracyjnym SS, skąd 1.06.1943 r. skierowano go do komendantury szkoły administracyjnej SS w Dachau, a następnie do KL Lublin. W obozie tym – między 3.06.1943 a 15.09.1943 r. – zatrudniony był w sztabie komendantury. Z obozu w Lublinie odszedł do Kommandantur-Stab w KL Neuengamme, gdzie pełnił funkcję kierownika wydziału I, którą łączył – w bliżej nieustalonym czasie – z obowiązkami Lagerführera podobozu „Drütte-Watenstedt” do likwidacji obozu pod Hamburgiem w 1945 r. Odznaczony m.in. Krzyżem Żelaznym II Klasy, Czarną Odznaką za Rany, Złotą Odznaką Partyjną, Pierścieniem Honorowym SS oraz Szpadą Honorową SS. Reichel Rosemarie (1920-) - Urodzona 16.09.1920 r. Dozorczyni w obozie koncentracyjnym na Majdanku od 27.I.1943 r. Sądzona w Krakowie, skazana 17.I.1949 r. na 8 lat więzienia. Reinnartz August Wilhelm ""Willi" "Zębaty" (1910-?) - SS-Unterscharführer. Urodzony 17.03.1910 r. W obozie na Majdanku pełnił funkcję sanitariusza SS. 28.10.1947 r. został skazany przez Sąd Okręgowy w Lublinie na karę śmierci, jednak 14.05.1948 r. karę zamieniono na 2 lata więzienia. Zwolniony do Nie¬miec, od 1950 r. pracował jako sanitariusz, mieszkał w Langenfeld. Sądzony w Düsseldorfie w procesie 15 członków załogi KL Lublin, jednak 21.12.1978 r. z powodu niezdolności procesowej został wyłączony z procesu. Remmele Josef (1903-?) - SS-Hauptscharführer, Urodzony 3.03.1903 r. Był Rapportführerem w Dachau. Później przeniesiony do Auschwitz. Rhöde Werner (1904-1946) - SS-Obersturmführer. Doktor medycyny. Urodzony 11.06.1904 r. w Marburgu. Członek SS (nr ewidencyjny 283 486). Członek załogi oświęcimskiej od 1942 r. do 11.11.1944 r. Był lekarzem obozowym SS m.in. na odcinku BIb w Brzezince. Prowadził w Oświęcimiu doświadczenia nad leczeniem tyfusu plamistego szczepionkami, przeprowadzał też eksperymenty z narkotykami mającymi ułatwić wymuszanie zeznań. Przebywał również w KL Natzweiler. SS-Untersturmführer od 17.01.1944 r., a od kwietnia tego roku SS-Obersturmführer. W procesie załogi SS obozu Natzweiler został skazany w dniu 1.06.1946 r. na karę śmierci. Wyrok wykonano 11.10.1946 r. Richter Hermann (?) - SS-Hauptsturmführer. Od 1941 r. pracował w KL Mauthausen. Chcąc zdobyć doświadczenie chirurgiczne wykonywał w tym obozie liczne zabiegi chirurgiczne na więźniach (często bez narkozy, niedbale). W skutek podejrzenia o chorobę psychiczną umieszczono go na obserwacyjnym oddziale neurologiczno-psychiatrycznym Waffen-SS w Giessen. Następnie pracował w obozach: Sachsenhausen, Ravensbrűck, (ponownie w 1943 r.) w Mauthausen, Gross-Rosen i Mauthausen (trzeci raz). Brał udział w selekcjach więźniów do komór gazowych a także uśmiercał ich zastrzykami dosercowymi. Prawdopodobnie popełnił samobójstwo w 1945 roku. Rindfleisch Heinrich (1916-1969) – SS-Obersturmführer. Urodzony 3.03.1916 r. we francuskim Strasbourgu w Alzacji. Doktor medycyny. Członek Allgemeine-SS od września 1934 r. (nr ewidencyjny 289 832). W okresie między 1.04.1936 r. a 26.09.1936 r. należał do Służby Pracy. 20.05.1942 r. został wcielony jako rezerwista do czynnej służby w Waffen-SS i przydzielony do Urzędu Sanitarnego SS w Berlinie. Do 1.03.1943 r. był lekarzem obozowym SS w FKL/MKL Ravensbrück, skąd przeniesiono go do wydziału V w KL Lublin, gdzie 20.01.1944 r. objął stanowisko naczelnego lekarza obozowego SS i pełnił je do 21.07.1944 r. Skąd odszedł na taką samą funkcję do KL Plaszow, a następnie do KL Gross-Rosen, gdzie był lekarzem SS m.in. w podobozach „Wüstengiersdorf” w Głuszycy oraz „Riese” w Walimiu. Między 10-19.01.1945 r. był lekarzem SS w KL Mittelbau. Stąd został przeniesiony do Urzędu D w Głównym Urzędzie Dowodzenia SS. 30.01.1945 r. skierowano go do służb medycznych 16. Dywizji Grenadierów Pancernych „Reichsführer-SS”. W bliżej nieustalonym czasie był również lekarzem obozowym SS w KL Sachsenhausen oraz Bergen-Belsen. Po zakończeniu wojny Rindfleisch był poszukiwany przez władze francuskie, polskie i belgijskie za morderstwa dokonywane na więźniach obozów koncentracyjnych. Nieniepokojony pracował aż do śmierci jako naczelny chirurg w szpitalu w Rheinhausen. Zmarł w lipcu 1969 r. w Rheinhausen. Ritterbusch Fritz (1894-?) – SS-Obersturmführer. Urodzony 11.01.1894 r. w Zschopau koło Werdau, z zawodu urzędnik. W latach 1914-1918 służył w 153. i 264. pułku piechoty, brał udział w I wojnie światowej. Członek Sturmabteilungen. Członek NSDAP od 25.01.1925 r. (nr partyjny 6 317) oraz SS od 1931 r. (nr ewidencyjny 9 107). W październiku 1934 r. był oficerem 91. pułku Powszechnej SS w Wittenbergu. Od wiosny 1940 do 30.01.1941 r., pełnił bliżej nieokreśloną funkcję w wydziale IV w KL Flossenbürg, skąd przeniesiono go na stanowisko dowódcy jednej z kompanii wartowniczych. Z obozu tego odszedł 10.01.1943 r. do sztabu komendantury SL Hinzert na stanowisko adiutanta komendanta obozu, skąd 18.06.1943 r. przeniesiono go do KL Lublin, w którym pełnił bliżej nieustaloną funkcję w administracji obozowej. Wiosną 1944 r. odkomenderowano go do KL Gross-Rosen, gdzie od maja 1944 r. do 13.02.1945 r. był dowódcą kompanii oraz kierownikiem podobozów „Parschnitz” w Pozici i „Trautenau” w Trutnov w Czechach. Odznaczony m.in. Krzyżem Żelaznym II Klasy, Wojennym Krzyżem Zasługi II Klasy z Mieczami, Złotą Odznaką NSDAP oraz Pierścieniem Honorowym SS. Rittinghaus Helmu (1908-?) – SS-Hauptsturmführer. Urodzony 25.08.1908 r. w Dahlbruch w Westfalii, z zawodu farmaceuta. Członek NSDAP od 1.12.1929 r. (nr partyjny 178 369) i SS od 9.11.1935 r. (nr ewidencyjny 291 339). W 1939 r. – jako rezerwista – został powołany do czynnej służby w SS-Verfügungstruppen/Waffen-SS. Do 4.10.1940 r. zatrudniony był w Inspektoracie Sanitarnym Oddziałów Waffen-SS, skąd przeniesiono go do Komendantury Głównych Magazynów Zaopatrzenia Sanitarnego SS w Berlinie. 13.02.1942 r. został odkomenderowany do Inspektoratu Obozów Koncentracyjnych w Oranienburgu i przydzielony jako kierownik apteki do KL Lublin. Funkcję tę pełnił od lutego 1942 do 25.05.1944 r., po czym przeniesiono go do 20. Ochotniczej Dywizji Grenadierów Waffen-SS „Estonia”. W dywizji tej służył do 1.01.1945 r., następnie wcielono go do 103. batalionu sanitarnego SS. Odznaczony m.in. Wojennym Krzyżem Zasługi II Klasy z Mieczami.
Rohde Werner Romberg Hans Wolfgang (1911-1981) - Urodzony 15 maja 1911, Kierownik oddziału w Instytucie Medycyny Lotniczej w Niemieckim Zakładzie Badawczym Lotnictwa w Berlinie. Wraz z Siegmuntem Rascherem przeprowadzał doświadczenia medyczne w KL Dachau. Został uniewinniony w norymberskim procesie lekarzy. Następnie pracował jako lekarz w Düsseldorfie. Zmarł 6 września 1981 r. Rose Gerhard (1896-1992) - Urodzony 30.11.1896 r. w Gdańsku. Doktor medycyny, profesor, szef oddziału medycyny tropikalnej Instytutu Higieny im. Roberta Kocha w Berlinie, konsultant do spraw higieny przy szefie Sanitariatu Luftwaffe, generał, lekarz rezerwy. Początkowo przeciwstawiał się doświadczeniom bakteriologicznym przeprowadza-nym na więźniach obozów koncentracyjnych. Później osobiście proponował ich wykonywanie. W 1929 r. wyjechał do Chin jako Specjalista zwalczania chorób zakaźnych. W tym czasie wstąpił do NSDAP. Z racji swego stanowiska był zamieszany w różne doświadczenia bakteriologiczne prowadzone w obozach koncentracyjnych. Współpracował z prof. Clausem Schillingiem przesyłając mu komary zakażone plasmodiami do stacji malarycznej w Dachau. W maju 1943 r. na trzeciej naradzie lekarzy specjalistów Wehrmachtu zaprotestował publicznie przeciw wykonywaniu doświadczeń bakteriologicznych na więźniach obozu bez ich zgody. Pół roku później proponował kierownikowi Instytutu Higieny Waffen-SS Joachimowi Mrugowsky'emu wypróbowanie na więźniach opracowanej przez siebie szczepionki. Efektem prób była śmierć sześciu więźniów użytych do doświadczeń. Na procesie w Norymberdze bronił się wywodząc, że państwo ma moralne prawo wykonywać doświadczenia na więźniach bez ich zgody. Został skazany na karę dożywotniego więzienia, następnie karę zmniejszono do 20 lat pozbawienia wolności. Został zwolniony z więzienia Landsbergu w 1955 r. Zmarł 13.01.1992 r. w Obernkirchen. Rosenthal Ralf (1911-1947) - SS-Hauptsturmführer. Urodzony 22 stycznia 1911 r. Lekarz obozowy z Ravensbrück. Jeszcze przed dojściem Hitlera do władzy wstąpił do NSDAP, a w 1930 r. do SA. W 1942 r. został skierowany do pracy w Ravensbrück, gdzie uczestniczył w operacjach doświadczalnych prowadzonych na polskich więźniarkach. Po rocznej działalności w obozie został aresztowany przez Gestapo za kradzież leków, dokonywanie poronień oraz inne nadużycia i skazany na 8 lat i 6 miesięcy więzienia. Wyrokiem Trybunału Wojskowego w Norymberdze został skazany 3.02.1947 r. na karę śmierci. Wyrok wykonano przez powieszenie 3 maja 1947 r. Rüchl Helmuth (?) - lekarz, asystent prof. Bickenbacha. pomagał w wykonywaniu doświadczeń z fosgenem w obozie w Natzweiler-Struthof. Poszukiwany po wojnie. Sądzony zaocznie przed sądem w Metzu. Ruff Siegfried (1907-1989) - Urodzony 19 lutego 1907 r. Dyrektor Instytutu Medycyny Lotniczej w Niemieckim Zakładzie Badawczym Lotnictwa w Berlinie. Nadzorował doświadczenia medyczne przeprowadzane w obozie Dachau. Był sądzony w norymberskim procesie lekarzy, jednakże uniewinniono go. Następnie pracował w Bonn w laboratorium diagnostycznym a także był dyrektorem medycznym Lufthanzy. Od 1952 r. wykładał jako profesor na Uniwersytecie w Bonn. Zmarł 22 kwietnia 1989 r.
Ruppert Friedrich Wilhelm (1905-1946) - SS-Obersturmführer. Urodzony 2.02.1905 r. w miejscowości Frankenthal w Palatynacie. Ukończył szkołę ludową i dwuletnią szkołę zawodową. Z zawodu elektrotechnik. Ożenił się 16.11.1935 r., a cztery lata później, 31.08.1939 r., urodził mu się syn. Karierę w strukturach nazistowskich rozpoczął dość wcześnie, w dniu 1.01.1933 r. wstąpił do NSDAP (nr partyjny 414280) i SS (nr ewidencyjny 7282), a z systemem niemieckich obozów koncentracyjnych związany był przez cały czas funkcjonowania. Do zawodowej służby w SS wstąpił 14.04.1933 r. Służbę w KL Dachau rozpoczął już 11.04.1933 r. Początkowo był wartownikiem, następnie elektrykiem, zaś w latach 1940-1942 pracował jako starszy elektryk. Awans oficerki na stopień SS-Untersturmführera otrzymał 30.01.1942 r. 18.09.1942 r. został przeniesiony do obozu na Majdanku. Pełnił tu funkcję oficera odpowiedzialnego za stan obozowych urządzeń technicznych (Lageringenieur), a następnie został zwierzchnikiem nowo utworzonej sekcji technicznej (Technische Abteilung) podporządkowanej wydziałowi IV. W dniu 9.11.1943 r. awansowano go na SS-Obersturmführera. Gdy na przełomie kwietnia i maja 1944 r. KL Warschau przekształcono w podobóz Majdanka, objął stanowisko jego kierownika (Lagerführer), łącząc tą funkcję z obowiązkami dowódcy kompanii. Od 6.08.1944 r. do 29.04.1945 r. ponownie przebywał w KL Dachau, tym razem pełniąc obowiązki kierownika obozu więźniarskiego. Odznaczony m.in. Medalem za Aneksję Czeskich Sudetów oraz Medalem za Udział w Walkach na Froncie Wschodnim. Po aresztowaniu był sądzony przez Amerykański Trybunał Wojskowy w procesie przeciwko 40 członkom załogi obozu Dachau. 13.12.1945 r. został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano przez powieszenie 28.05.1946 r. w więzieniu w Landsbergu n. Lechem.
|
![[1]](../gallery/materialy/ruppert_f_w.jpg){kind=link}
|
|